Cóż bowiem jest ważniejsze, ofiara czy ołtarz, który uświęca ofiarę? Pan Jezus mówi, że to ołtarz uświęca ofiarę. Może być to pewne zaskoczenie. Prawdopodobnie wielu z nas uznałoby, że ofiara jest ważniejsza od ołtarza. Świątynia jerozolimska nie istnieje od 2000 lat, wiedzę o tym, jak wyglądał kult, mają tylko specjaliści i pasjonaci. Nam ołtarz i ofiara kojarzy się z Mszą świętą (oby tak było!). Intuicja mówi, że ołtarz jest narzędziem do sprawowania ofiary eucharystycznej, siłą rzeczy jest mniej ważny niż ona. Pewnie wielu z nas uczestniczyło w Mszy polowej, gdzie improwizowanym ołtarzem był stół. Być może Msza sprawowana w prowizorycznie dostosowanym miejscu była odprawiana ze szczególnym namaszczeniem. Czujemy, że to raczej Chrystus, który stał się obecny po Konsekracji, uświęcił stolik turystyczny, na którym kapłan odprawił Mszę dla pielgrzymów zmierzających na Jasną Górę. 

Jeśli jednak weźmiemy pod uwagę kontekst dysputy, którą Pan Jezus toczył z faryzeuszami, to Jego odpowiedź stanie się dla nas bardziej zrozumiała. Świątynia w religii Starego Testamentu była czymś więcej niż budynkiem służącym do kultu. Była znakiem obecności Boga pośród swego ludu. Ołtarz nie był po prostu stołem, ale symbolem Boga, który przyjmuje ofiarę człowieka. Ofiara zaś jest dziełem człowieka. Bez Boga, który ją przyjmuje, byłaby marnotrawstwem czy niepotrzebnym cierpieniem zwierzęcia. Bogu zresztą nie jest potrzebne mięso baranka, którego sam stworzył, lecz sam fakt, ze człowiek poświęca coś dla niego cennego. 

Wszelkie nasze dobre dzieła nabierają pełnego sensu, gdy są ofiarowane Bogu. Nie oznacza to, że Bóg nam je zabiera, ale że je uświęca, czyni je swoimi. Dobry uczynek, którym może być rzetelnie wypełniony obowiązek w pracy, którą wykonuję, nabiera pełnej wartości, gdy jest uczyniony z miłości do Boga, która łączy się z miłością do człowieka. Z drugiej strony, bez Bożej pomocy nie jesteśmy w stanie nic dobrego uczynić, choć na ogół czynimy dobro, nie myśląc, Kto jest jego źródłem. Kiedy ofiarujemy Bogu wszystko dobrego, co czynimy, włączamy Go do swojego działania i On je uświęca. Św. Josemaría pisał: „Dodaj do swoich codziennych obowiązków zawodowych nadprzyrodzoną motywację, a uświęcisz swoją pracę” (Droga, 359).

Można powiedzieć, że jeśli żyjemy w obecności Bożej, cały świat, który jest Jego dziełem i przeniknięty Jego obecnością, staje się ołtarzem. Ale jest miejsce, na którym tą ofiara przyjmuje szczególną postać. To ołtarz, na którym sprawowana jest Msza św. Msza to najlepszy moment, aby ofiarować Bogu wszystko, co zrobiliśmy lub zrobimy dobrego w danym dniu czy tygodniu. Owszem, ołtarz nie jest Chrystusem (jest Nim konsekrowana Hostia), ale Jego symbolem. Dlatego w wyjątkowych okolicznościach zwykły stół może stać się ołtarzem tylko na czas sprawowania Mszy. Jednak nawet wówczas staramy się, aby był godnie przygotowany, czysty, przykryty obrusem, stosownie udekorowany. Tym bardziej dbamy o ołtarze w naszych świątyniach. Przypominają nam o Bogu, który chce przyjąć jako ofiarę wszystko dobro, które czynimy, a tym samym uczynić świętymi nie tylko nasze dzieła, ale przede wszystkim nas samych.