Jest kilka fragmentów w Ewangeliach, które przedstawiają Jezusa rozgniewanego, szorstkiego, niemal niedostępnego. Należy do nich także to spotkanie z kobietą kananejską. W swojej rozpaczliwej sytuacji łamie ona wszelkie społeczne konwencje i dobre maniery i wielką gwałtownością zwraca się do Jezusa. Swoją chłodną postawę wobec niej Jezus wyjaśnia charakterem swojej misji: najpierw Izrael, żeby potem, właśnie dzięki Izraelowi, także poganie dostąpili zabawienia. Ale ona nie chce czekać na potem, jej potrzebna jest pomoc już teraz. Dlatego nie zniechęca się milczeniem Jezusa ani nie zraża Jego szorstkimi słowami. Nie przestaje prosić i jest zdeterminowana w tym swoim przekonaniu: albo Jezus, albo nikt inny.

W Ewangelii Mateuszowej nie jest ona jedyną osobą spoza Izraela, która wykazuje się wielką wiarą. Mateusz ukazuje niezwykłe postawy pogan, od magów ze Wschodu aż po setnika pod krzyżem, którzy rozpoznają w Jezusie Syna Bożego i oddają Mu cześć, w odróżnieniu od faryzeuszy, uczonych w Prawie i najwyższych autorytetów religijnych Izraela. Ci, którzy byli niemal predestynowani do przyjęcia nadchodzącego Mesjasza, odrzucają Go. Ci natomiast, którzy w ogóle nie byli poważnie brani pod uwagę, okazują się być najlepszymi Jego słuchaczami. Patrząc na historię kobiety kananejskiej w kontekście całej Ewangelii Mateuszowej, widzimy w niej zapowiedź nakazu misyjnego, zawartego w ostatnich wersetach dzieła. Wspólnota Jezusa – Kościół, która jest na nowo zgromadzonym przez Mesjasza Izraelem, zostaje posłana na cały świat, aby już nie tylko Izrael, ale wszystkie narody zostały zaproszone do stania się Jego uczniami (Mt 28, 19-20).  

Obok tego głęboko teologicznego wymiaru fragment ten niesie jednak także mocne egzystencjalne przesłanie. To jest słowo na czas, kiedy Bóg wydaje się być daleki, obcy i szorstki, kiedy nie rozumiemy dziejących się bolesnych wydarzeń i tego, dlaczego Bóg je dopuszcza, kiedy to, co przeżywamy kłóci nam się z obrazem dobrego Boga. Jak tonący Piotr we fragmencie Ewangelii Mateuszowej w ubiegłą niedzielę, tak też dzisiaj kobieta kananejska daje nam wspaniałą krótką modlitwę na chwile wewnętrznych ciemności: „Panie, dopomóż mi!”. Ta modlitwa jest jakby streszczeniem całej postawy tej kobiety, wyrazem jej wielkiej wiary, która zdumiewa Jezusa. I właśnie ze względu na tę wiarę jej prośba zostaje spełniona.