W świecie, który szuka szczęścia i radości w konsumpcji dóbr, nie łatwo być apostołem. Głoszenie Dobrej Nowiny nie idzie w parze z szukaniem zabezpieczeń materialnych czy emocjonalnych. Mimo to daje radość – wbrew temu, co głosi świat.

Dobitnie pokazuje to dzisiejsza perykopa, w której Jezus, powołując Dwunastu, intensyfikuje głoszenie Ewangelii. Cel ich misji jest prosty: wypędzanie złych duchów, leczenia chorych i głoszenia Królestwa Bożego. Sposób jego realizacji natomiast ma się całkowicie opierać na zaufaniu wobec Boga i odwiedzanych ludzi.

„Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy, nie miejcie też po dwie suknie”, nie chodźcie od domu do domu, a tym, którzy was nie przyjęli, strząśnijcie proch z nóg – to nowość, która miała cechować Dwunastu i odróżniać ich od misjonarzy pozostałych ruchów odnowy. Esseńczycy, faryzeusze czy zeloci, ruszając w drogę, nosili przy sobie laskę i torbę, do której mogli włożyć niezbędną żywność. Nie ufali odwiedzanym nacjom, których jedzenie nie zawsze było „czyste”.

Jezus natomiast zachęca swoich uczniów, by zaufali gościnności tych, do których są posłani. Tyczy się to nie tylko jedzenia, ale i pracy czy miejsca noclegu. Uczestnicząc w życiu danej społeczności, dzieląc z nimi dom i jadło, staną się ich częścią, zbudują wspólnotę. W niej będą się mogli dać to, co mają: leczyć chorych i wypędzać złe duchy, przygarniać osoby wykluczone i jeść z nimi jeden chleb (komunia), nie zwracając uwagi na ewentualną utratę czystości. Dopiero wówczas będą prawdziwymi świadkami Królestwa Bożego.