Bolesna Matka stała pod krzyżem. Cierpiała, jak każda Matka, bo była świadkiem strasznej męki własnego Syna. Cierpiała głębiej niż każda inna Matka, bo poza więzami matczynymi, była złączona przez swoją wiarę, wiarę, że nie jest to tylko jej Syn, ale „Syn Najwyższego”. Głębia wiary potęgowała głębię cierpień. Wierzyła, że Ten, który cierpi i umiera, jest Zbawicielem świat, że cierpi i umiera, by świat zbawić.

Choć cierpienie samo w sobie jest złem, tam na krzyżu staje się ewangelią, dobrą nowiną. „Ewangelia cierpienia” – to paradoksalne sformułowanie. Jan Paweł II w Liście Salvifici doloris, poświęconym sensowi cierpienia, napisał: „Ewangelia cierpienia oznacza nie tylko obecność cierpienia w Ewangelii, jako jednego z tematów Dobrej Nowiny. Oznacza ona zarazem objawienie zbawczej mocy i zbawczego sensu cierpienia w mesjańskim posłannictwie Chrystusa, z kolei zaś w posłannictwie i powołaniu Kościoła”. Przyjęte przez Jezusa z miłością i w posłuszeństwie Ojcu cierpienie zyskało moc zbawienia świata. „A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają”. Słyszmy dziś te słowa Listu do Hebrajczyków.

I poprzez tę głęboką więź z umierającym Synem Maryja najpełniej zrealizowała to, co potem napisał św. Paweł: „Teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej strony w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół”. Jezus swoim cierpieniem ogarnął wszystkie cierpienia świata, także to najgłębsze, cierpienie swojej Matki. Jan Paweł II w Salvifici doloris napisał: „Jako świadek męki Syna, dzięki obecności i jako jej uczestniczka poprzez współcierpienie, Maryja dała jedyny w swoim rodzaju wkład w ewangelię cierpienia, przeżywając już wcześniej to, co św. Paweł wyraził w przytoczonym (…) tekście. Ma też Ona najszczególniejsze prawo powiedzieć, że dopełnia w swym własnym ciele – jak i w swej duszy – tego, czego nie dostaje cierpieniom Chrystusa”. Włączyła się w dzieło zbawienia świata. Nie tylko współcierpiała, ale i współdziałała. Nadała ludzkiemu cierpieniu moc zbawczą. Współzbawiała.

Każdy, kto jednoczy swoje cierpienia z krzyżem Jezusa na wzór Matki Bolesnej, włącza się w zbawienie świata. Jezus dokonał raz na zawsze dzieła odkupienia, ale Jego misja jest kontynuowana w życiu Kościoła. Jego ofiara ponawia się podczas Mszy św. na ołtarzach całego świata. I w tę ofiarę może włączyć się każdy człowiek, doświadczający cierpienia we własnym życiu. Tak czynią między innymi członkowie wspólnoty Apostolstwo Chorych, którzy realizują trzy zasady duchowego życia: „1. Przyjmować cierpienie z poddaniem się woli Bożej; 2. Znosić je cierpliwie, po chrześcijańsku, w zjednoczeniu z Jezusem, który się za nas ofiarował na Krzyżu, ofiaruje w Eucharystii, żyje w Kościele; 3. Ofiarować swe cierpienia Bogu w intencji przybliżenia Królestwa Bożego, za zbawienie świata, za Kościół i Ojczyznę, w intencji Ojca świętego”.

Wzorem jest dla nas Matka Bolesna, która współcierpiała, współdziałała, współzbawiała.