W święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana, Ewangelia przypomina nam scenę w Getsemani. Jezus „wziąwszy z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić i odczuwać trwogę” (Mt 26,37). Prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek, który smuci się i trwoży, jest nam bardzo bliski, bo przeżywa to, co niejednokrotnie staje się naszym udziałem. Przypominamy sobie tutaj te chwile naszego życia, a nawet długie okresy, w których brakowało nam radości, ufności i pokoju, a towarzyszył lęk wywołany jakąś trudną sytuacją dotyczącą bezpośrednio nas samych albo kogoś nam bliskiego.

„I odszedłszy nieco do przodu, padł na twarz i modlił się tymi słowami: Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich. Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty niech się stanie!” (Mt 26,40). Jezus zdaje sobie doskonale sprawę z tego, co Go czeka w najbliższych godzinach i dniach, ale chce przede wszystkim pełnić wolę Ojca. Jakże to ważne także dla nas, abyśmy starali się w naszym codziennym życiu przede wszystkim odczytywać wolę Ojca i ją pełnić, bo od tego zależy nasze prawdziwe szczęście. Chciejmy tej woli szukać i chciejmy dochować wierności Bogu. Niech nie przeszkadza nam w tym świadomość naszych grzechów i słabości. Jeśli je uznajemy i wyznajemy przed Nim, On okazuje nam swoje miłosierdzie, tak jak to czynił w stosunku do Piotra i uczniów, którzy nie byli w stanie trwać z Nim nawet jednej godziny.

„Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe” (Mt 26,41). Utrapienia i pokusy należą do naszych duchowych doświadczeń, o czym przypomina nam Księga Hioba w retorycznym pytaniu: „Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka?” (7,1). A Tomasz à Kempis zauważa, że ci, którzy próbują uciec od pokus, „głębiej w nie wpadają. Nie możemy zwyciężyć pokusy przez samą tylko ucieczkę; lecz przez cierpliwość i prawdziwą pokorę staniemy się silniejsi od wszystkich nieprzyjaciół”. 

Uczniowie Chrystusa zasnęli. Może odruchowo i w nieuświadomiony sposób chcieli zapomnieć o tym wszystkim, co w życiu trudne i bolesne. Jakże bliscy są nam w tej postawie. Dlatego wsłuchajmy się dzisiaj w głos Pana, który swoimi słowami tak bardzo nas zachęca do nieustannej modlitwy i do duchowej walki przez całe życie. Już Ojcowie Kościoła mówili, że pomoc duchowa jest mierzona także wysiłkami tego, który o nią prosi. Czuwajmy zatem i nieustannie módlmy się, abyśmy nie ulegli pokusie (por. Mt 26,41).