Szczególną rolę Jana Chrzciciela w historii zbawiania podkreśla dwukrotna jego obecność w liturgii – w uroczystość narodzenia i wspomnienie męczeńskiej śmierci. Poza tym, wielokrotnie w ciągu roku powracają ewangeliczne teksty mówiące o proroku znad Jordanu.

Wyjątkowość Jana pochodzi z jego bliskiej relacji z Jezusem Chrystusem. Historia ta rozpoczęła się na etapie ich życia prenatalnego. Spotkanie dwóch matek – Maryi i Elżbiety – było również spotkaniem Mesjasza z prorokiem. Dopełniła się ona wówczas gdy został wskazany Baranek, który gładzi grzechy świata. 

Doświadczenia Elżbiety i Zachariasza z poczęciem syna uczą nas otwartości na Boski scenariusz wydarzeń. Zachariasz nadając imię synowi, który będzie głosem mówiącym o Słowie, sam odzyskuje mowę, aby wychwalać Boga za łaski jakie otrzymał. Jego słowa zrodziły się z wiary i milczenia. Dzięki czemu razem z nim możemy dziś wyśpiewać: „Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i wyzwolił go”.

Jan Chrzciciel jest Bożym posłańcem, ale także synem swoich rodziców, od których oprócz imienia otrzymał ludzką i duchową formację. Jan otrzymał imię od rodziców, a przydomek Chrzciciel od Jezusa, którego ochrzcił. Nasza tożsamość również pochodzi od ludzi i od Boga.